Þegar ég flutti til New York fyrir mörgum árum þá fór ég eitt sinn með vinafólki út að borða. Þá var ástandið þannig í NY að á 99% veitingastaða var hægt að fá Bud, Bud light, Heineken og Corona. Allt og sumt. Eftir að hafa áður búið í Hollandi þá drakk ég Heineken, þó svo hann hafi ekki verið það sem ég venjulega drakk þar. Spjallaði við amerískan kunningja vinar míns á þessum dinner sem hafði orð á því ég væri að drekka Heineken og fannst það óvenjulegt. Þetta er það eina almennilega hér, sagði ég. Yes, but it's an acquired taste, svaraði hann.
Já sennilega "acquired taste" eins vinur þinn sagði. Sjálfur náði ég aldrei tengingunni við Becks, fannst hann alltaf vondur.
Þyrfti sennilega að ná í eina flösku/dós til að greina það hvað mér fannst vont í þá daga.
Myndin er hinsvegar "full" af beinum vísunum í Heineken og aðra bjóra og svolítið fyndin á köflum. Ég hefði sennilega átt að kalla þráðinn "Nostalgía"
Ég hef ekki séð þessa mynd lengi. Man bara eftir eyranu og svo maurum, ekki bjórs tilvísunum. Þarf greinilega að horfa aftur með Heineken einkennum í huga
Sama hér var að horfa á hana aftur.
Mundi ekkert eftir þessum bjórtilvísunum, enda eru þær eiginalega "product placement" eða grín að "product placement" veit ekki alveg hvort. David Lynch er súrealisti og stundum veit maður ekki alveg hvernig maður á að túlka hann.